No entries found. Showing closest matches:
clam (old access. form callim, or, acc. to Cod. Gu. 1, calam, Paul. ex Fest. p. 47, 3 Müll.) [root cal-; cf.: calix, celo, cella, occulo, caligo], adv. and prep., secretly, privately; and in the predicate after sum and fore, hidden, secret, unknown (opp. palam; except once in Caes., v. II. infra; in class. prose only used as adv.).
- I. Adv.
- A. In gen.: clamque palamque, Enn. ap. Gell. 12, 4 (247 Vahl.): ignis mortalibus clam Divisus, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 10, 23: mea nunc facinora aperiuntur, clam quae speravi fore, Plaut. Truc. 4, 3, 21; cf. Ter. Ad. 1, 1, 46; Lucr. 5, 1157: nec id clam esse potuit, Liv. 5, 36, 6: clam mordax canis (Gr. λαθροδήκτης κύων), Plaut. Bacch. 5, 2, 27; cf. Amm. 15, 3, 5; Ter. And. 2, 6, 13; Cat. 21, 5; cf. Ov. Am. 3, 14, 8: clam peperit uxor, Ter. Hec. 5, 2, 15: hanc tu mihi vel vi, vel clam, vel precario Fac tradas (a jurid. formula), id. Eun. 2, 3, 28; cf. Cic. Caecin. 32, 92: qui propter avaritiam clam depositum non reddidit, id. Tusc. 3, 8, 17: clam mussitantes, Liv. 33, 31, 1; Suet. Tib. 6: praemissis confestim clam cohortibus, id. Caes. 31; id. Ner. 34: ille Sychaeum Clam ferro incautum superat, stealthily, Verg. A. 1, 350: nec dic quid doleas, clam tamen usque dole, Ov. R. Am. 694: cui te commisit alendum Clam, id. M. 13, 432; cf. id. ib. 14, 310 al.
- B. Esp.
- 1. With advv.; with furtim, Plaut. Poen. 3, 3, 49; with furtive, id. ib. 5, 2, 61; with occulte, Plin. 36, 2, 2, § 6; poet. with tacitus: tacito clam venit illa pede, and similar words, Tib. 1, 10, 34; 4, 6, 16; cf.: strepito nullo clam reserare fores, id. 1, 8, 60; opp. palam, Enn. l. l.; Plaut. Merc. 5, 4, 63; Cic. Cael. 9, 20; id. Rosc. Am. 8, 23; id. Fam. 1, 1, 4; Tib. 2, 1, 84; Suet. Caes. 80; id. Dom. 2; and opp. propalam, Suet. Ner. 22.
- 2. With gen.: res exulatum at illam clam abibat patris, Plaut. Merc. 1, 1, 43 Ritschl (cf. λάθρη Λαομέδοντος, Hom. Il. 5, 269).
- 3. Clam est, with subj.-clause (cf. II. B. infra): meretricem commoneri Quam sane magni referat, nil clam’st, Plaut. Mil. 3, 3, 9.
- II. Prep., without the knowledge of, unknown to, constr. with abl. or acc.
- (α) With abl. (only in the two foll. passages; for Plaut. Merc. 3, 2, 2; 4, 6, 5; id. Curc. 1, 3, 17; id. Am. prol. 107 al., where the abl. formerly stood with clam, have been corrected by Ritschl and recent edd.; v. Speng. ad Ter. And. 1, 5, 52; but cf. Ussing ad Plaut. Curc. l.l.): nec clam durateus Trojanis Pergama partu Inflammasset equos, Lucr. 1, 476 Munro ad loc.: non sibi clam vobis salutem fuga petivit? Caes. B. C. 2, 32.
- (β) With acc.: clam uxorem, Plaut. As. Grex. 1; id. Cas. prol. 54: clam uxorem et clam filium, id. Merc. 3, 2, 2: matrem, id. Mil. 2, 1, 34: patrem, id. Merc. 2, 3, 8; 3, 4, 75; id. Truc. 2, 1, 37 Speng.; Gell. 2, 23, 16: senem, Plaut. Most. 5, 1, 13: uxorem, id. Cas. 2, 8, 32; id. As. Grex. 5; id. Men. 1, 2, 43; 5, 9, 78; id. Merc. 4, 6, 3 Ritschl: virum, id. Cas. 2, 2, 28; id. Am. prol. 107: clam alter alterum, id. Cas. prol. 51: illum, id. Merc. 2, 3, 26: omnīs, id. Aul. prol. 7: clam praesidia Pompeii, Auct. B. Hisp. 3: clam quemdam Philonem, id. ib. 35: nostros, id. ib. 16: dominum, Dig. 9, 2, 27, § 14: haec clam me omnia, Ter. Heaut. 1, 1, 46.
- B. Clam me est, it is unknown to me, I know not (only in Plaut. and Ter.): neque adeo clam me est, Ter. Hec. 2, 2, 19: haud clam me est, id. ib. 3, 4, 10; so id. ib. 4, 1, 53; 4, 2, 1: nec clam te est, quam, etc., id. And. 1, 5, 52.
- * C. Clam habere aliquem = celare aliquem, to keep secret from one, conceal from, Ter. Hec. 4, 4, 35; cf. Prisc. p. 988 P.; Pomp. Comm. Art. Don. p. 399.
clāmātor, ōris, m. [clamo], a bawler, noisy declaimer (in oratory; prob. only in the foll. exs.): ut intellegi possit, quem existimem clamatorem, quem oratorem fuisse, Cic. Brut. 49, 182; id. de Or. 3, 21, 81; Mart. 12, 26, 11 (Schneid. clamatus, i. e. vocatus); * Gell. 19, 9, 7.
* clāmātōrĭus, a, um, adj. [clamator], screeching, clamorous: avis = prohibitoria, a bird of bad omen, Plin. 10, 14, 17, § 37.
clāmātus, ūs, m. [clamo], a crying aloud, shouting, Paul. Nol. Carm. 15, 279.
* clāmĭtātĭo, ōnis, f. [clamito], a violent crying, clamor, noise, Plaut. Most. 1, 1, 6.
clāmĭto, āvi, ātum (part. pres. nom. plur. clamitantis, Varr. ap. Non. p. 356), 1, v. freq. n. and a. [clamo], to cry out violently or aloud, to bawl out, vociferate (class., esp. freq. since the Aug. per.; in Cic. only twice; not in Quint.; usu. of human beings).
- I. Neutr. (rare): ut illi clamitant, Cic. Caecin. 3, 9; of a bird: ipsum (passerem) accipiter … vano clamitantem interficit, Phaedr. 1, 9, 7.
- II. Act.
- A. With the words or thoughts uttered as object.
- 1. With direct citation: Chremes clamitans: Indignum facinus, Ter. And. 1, 1, 117: atque clamitas, Laterensis: quo usque ista dicis? Cic. Planc. 31, 75: quidam caricas vendens Cauneas clamitabat, id. Div. 2, 40, 84: Volero, clamitans provoco, Liv. 2, 55, 7: ad arma, et: pro vestram fidem, cives, clamitans, id. 9, 24, 9; 27, 48, 12; Suet. Aug. 40; Tac. A. 1, 18.
- 2. With acc. and inf.: clamitabat falsa esse illa, quae, etc., Cic. Tusc. 2, 25, 60: saepe clamitans, liberum se … esse, Caes. B. G. 5, 7; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 2: clamitare coepit … ad Philotam decurrisse, Curt. 6, 7, 27; 9, 8, 7; 10, 7, 10: clamitans non corporis esse sed loci morbum, Sen. Ep. 104, 1; Suet. Calig. 58; Tac. A. 12, 7; 12, 35; id. H. 2, 29; cf. id. ib. 3, 10.
Pass. impers.: multisque sciscitantibus cuinam eam ferrent … Thalassio ferri clamitatum, Liv. 1, 9, 12.
- 3. With subj.: Messalina clamitabat … audiret Octaviae matrem, Tac. A. 11, 34: Mnester clamitans aspiceret verberum notas, id. ib. 11, 36; 16, 10.
- 4. With acc.: quid clamitas? Ter. And. 4, 4, 28: haec Volscio clamitante, Liv. 3, 13, 3: quorum clamitant nomina, Plin. Ep. 9, 6, 2: saeva et detestanda alicui, to imprecate, Tac. A. 3, 23.
- 5. With ut or ne: Acerronia … dum se Agrippinam esse utque subveniretur matri principis clamitat, conficitur, Tac. A. 14, 5; cf.: neve consulatus sui collegam dederet liberto … clamitabat, id. ib. 16, 10.
- B. With personal obj.: clamitant me ut revortar, call on me, Plaut. Ps. 5, 1, 30 Lorenz (Fleck. inclamitant): clamitent Ne sycophantam, call, Ter. And. 4, 5, 20: clamitans eum modo consulem modo dictatorem, Ascon. p. 34, 13 Bait.: plausores, Augustianos militesque se triumphi ejus clamitantes, Suet. Ner. 25.
- C. Trop., of things, to proclaim, reveal, betray: nonne ipsum caput et supercilia illa penitus abrasa olere malitiam et clamitare calliditatem videntur? Cic. Rosc. Am. 7, 20.
clāmo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [Sanscr. kar-, to celebrate; Gr. καλέω, κλητός; cf.: clarus, classis, nomenclator, concilium].
- I. Neutr., to call, cry out, shout aloud, to complain with a loud voice, vociferari (class. and very freq.; mostly of human beings): populus convolat; Tumultuantur, clamant, pugnant de loco, Ter. Hec. prol. alt. 33: dic mihi, Non clamas? non insanis? id. Ad. 4, 7, 9; cf. id. ib. 5, 3, 3; id. Phorm. 4, 3, 59: clamare de pecuniā, Cic. Verr. 2, 5, 7, § 17 al.
Of a vehement bawling before a tribunal: qui quid in dicendo posset, numquam satis attendi: in clamando quidem video eum esse bene robustum atque exercitatum, Cic. Div. in Caecil. 15, 48.
In comedy, of snoring: dormit Sceledrus intus? Lu. Non naso quidem: Nam eo magnum clamat, Plaut. Mil. 3, 2, 10 al.
- b. Transf., of animals and things; of geese: anseres, qui tantummodo clamant, nocere non possunt, Cic. Rosc. Am. 20, 57.
Of the chirping of a cricket: (cicada) multo validius clamare occoepit, Phaedr. 3, 16, 7.
Of the roaring of waters, the rustling of trees, etc., Sil. 4, 526; 9, 516; Stat. Th. 10, 94: clamant amnes, freta, nubila silvae, id. ib. 11, 116.
Also of abstract things (cf. under II. B.): et non ulla meo clamat in ore fides? i. e. does my sincerity never plainly proclaim itself in my voice? Prop. 1, 18, 18.
But esp. freq.,
- II. Act., to call or cry aloud to something or some one, to proclaim, declare, to invoke, call upon, etc., = exclamare; constr. with acc. of the person or thing, or a clause as object, in direct and (more freq.) in indirect discourse.
- (α) With acc.: e somno pueros clamo, Lucil. ap. Diom. p. 372 P.; so, janitorem, Plaut. As. 2, 3, 11: comites, Ov. M. 6, 106: matrem ore, id. ib. 5, 398; cf.: ora clamantia nomen, id. ib. 8, 229; 11, 665: morientem nomine, Verg. A. 4, 674.
With two accs.: se causam crimenque, Verg. A. 12, 600: me deum, Prop. 3 (4), 9, 46: te insanum, Hor. S. 2, 3, 130: aliquem furem, id. Ep. 1, 16, 36; Curt. 4, 16, 15.
With acc. rei: divūm atque hominum fidem, Plaut. Aul. 2, 4, 20: aquas, Prop. 4 (5), 8, 58: triumphum, Ov. Am. 1, 2, 25: Saturnalia, Liv. 22, 1, 20: pulchre! bene! recte! Hor. A. P. 428.
- (β) With a clause as object, in direct discourse (mostly poet.): ad me omnes clamant: Janua culpa tua est, Cat. 67, 14; so Ov. F. 4, 452; Hor. S. 2, 3, 62; id. Ep. 1, 17, 48; 1, 19, 47; id. A. P. 460; Suet. Caes. 82; Sen. Ep. 27, 1 al.
- (γ) With a clause as object, in indirect discourse: clamant omnes indignissime Factum esse, Ter. Ad. 1, 2, 11: quid facto esset opus puerperae … illis clamat de viā, id. And. 3, 2, 11; Cic. Mur. 37, 78: solos felices viventes clamat in urbe, Hor. S. 1, 1, 12.
- (δ) With final clause: clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem, Cic. Verr. 2, 2, 19, § 47; Dig. 29, 5, 1, § 55: clamans in hostem, ne rex Croesus occideretur, Gell. 5, 9, 2.
- B. Trop., of abstract things, to proclaim, declare: quom mi ipsum nomen ejus Archidemides Clamaret dempturum esse, si quid crederem, Plaut. Bacch. 2, 3, 51; cf.: eum ipsum (sc. Regulum) clamat virtus beatiorem fuisse quam potantem in rosā Thorium, Cic. Fin. 2, 20, 65; 4, 19, 55: quae (tabulae) se corruptas atque interlitas esse clamant, id. Verr. 2, 2, 42, § 104; Cat. 6, 7: quid enim restipulatio clamat? Cic. Rosc. Com. 13, 37; id. Cat. 1, 8, 21; cf. clamito, Il.
clāmor (old form clāmŏs, like arbos, labos, etc., Quint. 1, 4, 13), ōris, m. [clamo].
- I. A loud call, a shout, cry; of men and (poet.) of animals (very freq. in all periods and species of composition): facere clamorem, Plaut. Bacch. 4, 8, 33: tollere, id. Curc. 2, 2, 27; Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94; id. Q. Fr. 2, 1. 3; Liv. 3, 28, 2; Quint. 5, 10, 46; Verg. A. 3, 672 al.: tollere in caelum, id. ib. 11, 745: ad aethera, id. ib. 2, 338; cf.: clamorem mittere ad sidera, Stat. Th. 12, 521: edere, Cic. Div. 2, 23, 50: profundere, id. Fl. 6, 15: compesce, Hor. C. 2, 20, 23: clamorem audire, Ter. Hec. 3, 1, 37: magno clamore concurritur, Sall. J. 53, 2: clamor virūm, Verg. A. 1, 87: impium Lenite clamorem, Hor. C. 1, 27, 7: ingens clamor, Verg. A. 12, 268: laetus, id. ib. 3, 524: subitus, id. ib. 11, 609: nauticus, id. ib. 3, 128: dare clamorem, id. ib. 3, 566: it clamor caelo, id. ib. 5, 451 al.
- B. In partic., a friendly call, acclamation, applause: clamor secundus, Verg. A. 5, 491: dixi de te tanto clamore consensuque populi, Cic. Fam. 12, 7, 1: clamore coronae, Hor. Ep. 1, 18, 53; militum gaudentium, Tac. H. 1, 62 fin. al.
In plur., Cic. de Or. 1, 33, 152; id. Brut. 95, 326; id. Att. 1, 14, 4; Plin. Pan. 73, 1; 2, 6; Phaedr. 5, 5, 28; Quint. 12, 6, 4.
- 2. A hostile call, clamor, shout: clamoribus maximis judices corripuerunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; so Cic. Q. Fr. 2, 1, 3; id. Verr. 2, 1, 5, § 12 al.
- II. Poet., of animals, a cry: gruum, Lucr. 4, 182; 4, 911: mergorum, Verg. G. 1, 362: apum, id. ib. 4, 76 al.
Of things, noise, sound, din: nubis, Lucr. 6, 147: ter scopuli clamorem inter cava saxa dedere, Verg. A. 3, 566: montium silvaeque, Hor. C. 3, 29, 39.
clāmōsē, adv., v. clamosus, I.
clāmōsus, a, um, adj. [clamor] (mostly post-Aug.), full of clamor or noise, i. e.,
- I. Act., clamoring or bawling continually or loudly, clamorous, noisy, bawling: turbidus et clamosus altercator, Quint. 6, 4, 15: pater, Juv. 14, 191: magister, Mart. 5, 84, 2.
* Adv.: clāmōsē, clamorously: clamose ne dicamus omnia, Quint. 11, 3, 45.
- II. Pass., filled with noise or clamor, noisy: urbs, Stat. S. 4, 4, 18: theatri turba, id. ib. 3, 5, 16: valles, id. Th. 4, 448: circus, Juv. 9, 144; Mart. 10, 53: Subura, id. 12, 18, 2.
Poet. with gen.: undae clamosus Helorus, Sil. 14, 269.
- B. Accompanied with noise or clamor: actio, Quint. 5, 3, 2: Phasma Catulli, Juv. 8, 186: adceleratio, Auct. Her. 3, 13, 23: mortes boum, Veg. Vet. 4, pr. 1.
Clampĕtĭa, ae, f., = Λαμπέτεια, a town of the Bruttii, now Amantea, Liv. 29, 38, 1; 30, 19, 10; Mel. 2, 4, 9; the same, Clampĕtĭae, ārum, Plin. 3, 5, 10, § 72.