Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

clam (old access. form callim, or, acc. to Cod. Gu. 1, calam, Paul. ex Fest. p. 47, 3 Müll.) [root cal-; cf.: calix, celo, cella, occulo, caligo], adv. and prep., secretly, privately; and in the predicate after sum and fore, hidden, secret, unknown (opp. palam; except once in Caes., v. II. infra; in class. prose only used as adv.).

  1. I. Adv.
    1. A. In gen.: clamque palamque, Enn. ap. Gell. 12, 4 (247 Vahl.): ignis mortalibus clam Divisus, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 10, 23: mea nunc facinora aperiuntur, clam quae speravi fore, Plaut. Truc. 4, 3, 21; cf. Ter. Ad. 1, 1, 46; Lucr. 5, 1157: nec id clam esse potuit, Liv. 5, 36, 6: clam mordax canis (Gr. λαθροδήκτης κύων), Plaut. Bacch. 5, 2, 27; cf. Amm. 15, 3, 5; Ter. And. 2, 6, 13; Cat. 21, 5; cf. Ov. Am. 3, 14, 8: clam peperit uxor, Ter. Hec. 5, 2, 15: hanc tu mihi vel vi, vel clam, vel precario Fac tradas (a jurid. formula), id. Eun. 2, 3, 28; cf. Cic. Caecin. 32, 92: qui propter avaritiam clam depositum non reddidit, id. Tusc. 3, 8, 17: clam mussitantes, Liv. 33, 31, 1; Suet. Tib. 6: praemissis confestim clam cohortibus, id. Caes. 31; id. Ner. 34: ille Sychaeum Clam ferro incautum superat, stealthily, Verg. A. 1, 350: nec dic quid doleas, clam tamen usque dole, Ov. R. Am. 694: cui te commisit alendum Clam, id. M. 13, 432; cf. id. ib. 14, 310 al.
    2. B. Esp.
      1. 1. With advv.; with furtim, Plaut. Poen. 3, 3, 49; with furtive, id. ib. 5, 2, 61; with occulte, Plin. 36, 2, 2, § 6; poet. with tacitus: tacito clam venit illa pede, and similar words, Tib. 1, 10, 34; 4, 6, 16; cf.: strepito nullo clam reserare fores, id. 1, 8, 60; opp. palam, Enn. l. l.; Plaut. Merc. 5, 4, 63; Cic. Cael. 9, 20; id. Rosc. Am. 8, 23; id. Fam. 1, 1, 4; Tib. 2, 1, 84; Suet. Caes. 80; id. Dom. 2; and opp. propalam, Suet. Ner. 22.
      2. 2. With gen.: res exulatum at illam clam abibat patris, Plaut. Merc. 1, 1, 43 Ritschl (cf. λάθρη Λαομέδοντος, Hom. Il. 5, 269).
      3. 3. Clam est, with subj.-clause (cf. II. B. infra): meretricem commoneri Quam sane magni referat, nil clam’st, Plaut. Mil. 3, 3, 9.
  2. II. Prep., without the knowledge of, unknown to, constr. with abl. or acc.
          1. (α) With abl. (only in the two foll. passages; for Plaut. Merc. 3, 2, 2; 4, 6, 5; id. Curc. 1, 3, 17; id. Am. prol. 107 al., where the abl. formerly stood with clam, have been corrected by Ritschl and recent edd.; v. Speng. ad Ter. And. 1, 5, 52; but cf. Ussing ad Plaut. Curc. l.l.): nec clam durateus Trojanis Pergama partu Inflammasset equos, Lucr. 1, 476 Munro ad loc.: non sibi clam vobis salutem fuga petivit? Caes. B. C. 2, 32.
          2. (β) With acc.: clam uxorem, Plaut. As. Grex. 1; id. Cas. prol. 54: clam uxorem et clam filium, id. Merc. 3, 2, 2: matrem, id. Mil. 2, 1, 34: patrem, id. Merc. 2, 3, 8; 3, 4, 75; id. Truc. 2, 1, 37 Speng.; Gell. 2, 23, 16: senem, Plaut. Most. 5, 1, 13: uxorem, id. Cas. 2, 8, 32; id. As. Grex. 5; id. Men. 1, 2, 43; 5, 9, 78; id. Merc. 4, 6, 3 Ritschl: virum, id. Cas. 2, 2, 28; id. Am. prol. 107: clam alter alterum, id. Cas. prol. 51: illum, id. Merc. 2, 3, 26: omnīs, id. Aul. prol. 7: clam praesidia Pompeii, Auct. B. Hisp. 3: clam quemdam Philonem, id. ib. 35: nostros, id. ib. 16: dominum, Dig. 9, 2, 27, § 14: haec clam me omnia, Ter. Heaut. 1, 1, 46.
    1. B. Clam me est, it is unknown to me, I know not (only in Plaut. and Ter.): neque adeo clam me est, Ter. Hec. 2, 2, 19: haud clam me est, id. ib. 3, 4, 10; so id. ib. 4, 1, 53; 4, 2, 1: nec clam te est, quam, etc., id. And. 1, 5, 52.
    2. * C. Clam habere aliquem = celare aliquem, to keep secret from one, conceal from, Ter. Hec. 4, 4, 35; cf. Prisc. p. 988 P.; Pomp. Comm. Art. Don. p. 399.

clāmātor, ōris, m. [clamo], a bawler, noisy declaimer (in oratory; prob. only in the foll. exs.): ut intellegi possit, quem existimem clamatorem, quem oratorem fuisse, Cic. Brut. 49, 182; id. de Or. 3, 21, 81; Mart. 12, 26, 11 (Schneid. clamatus, i. e. vocatus); * Gell. 19, 9, 7.

* clāmātōrĭus, a, um, adj. [clamator], screeching, clamorous: avis = prohibitoria, a bird of bad omen, Plin. 10, 14, 17, § 37.

clāmātus, ūs, m. [clamo], a crying aloud, shouting, Paul. Nol. Carm. 15, 279.

* clāmĭtātĭo, ōnis, f. [clamito], a violent crying, clamor, noise, Plaut. Most. 1, 1, 6.

clāmĭto, āvi, ātum (part. pres. nom. plur. clamitantis, Varr. ap. Non. p. 356), 1, v. freq. n. and a. [clamo], to cry out violently or aloud, to bawl out, vociferate (class., esp. freq. since the Aug. per.; in Cic. only twice; not in Quint.; usu. of human beings).

  1. I. Neutr. (rare): ut illi clamitant, Cic. Caecin. 3, 9; of a bird: ipsum (passerem) accipitervano clamitantem interficit, Phaedr. 1, 9, 7.
  2. II. Act.
    1. A. With the words or thoughts uttered as object.
      1. 1. With direct citation: Chremes clamitans: Indignum facinus, Ter. And. 1, 1, 117: atque clamitas, Laterensis: quo usque ista dicis? Cic. Planc. 31, 75: quidam caricas vendens Cauneas clamitabat, id. Div. 2, 40, 84: Volero, clamitans provoco, Liv. 2, 55, 7: ad arma, et: pro vestram fidem, cives, clamitans, id. 9, 24, 9; 27, 48, 12; Suet. Aug. 40; Tac. A. 1, 18.
      2. 2. With acc. and inf.: clamitabat falsa esse illa, quae, etc., Cic. Tusc. 2, 25, 60: saepe clamitans, liberum seesse, Caes. B. G. 5, 7; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 2: clamitare coepitad Philotam decurrisse, Curt. 6, 7, 27; 9, 8, 7; 10, 7, 10: clamitans non corporis esse sed loci morbum, Sen. Ep. 104, 1; Suet. Calig. 58; Tac. A. 12, 7; 12, 35; id. H. 2, 29; cf. id. ib. 3, 10.
        Pass. impers.: multisque sciscitantibus cuinam eam ferrentThalassio ferri clamitatum, Liv. 1, 9, 12.
      3. 3. With subj.: Messalina clamitabataudiret Octaviae matrem, Tac. A. 11, 34: Mnester clamitans aspiceret verberum notas, id. ib. 11, 36; 16, 10.
      4. 4. With acc.: quid clamitas? Ter. And. 4, 4, 28: haec Volscio clamitante, Liv. 3, 13, 3: quorum clamitant nomina, Plin. Ep. 9, 6, 2: saeva et detestanda alicui, to imprecate, Tac. A. 3, 23.
      5. 5. With ut or ne: Acerronia … dum se Agrippinam esse utque subveniretur matri principis clamitat, conficitur, Tac. A. 14, 5; cf.: neve consulatus sui collegam dederet libertoclamitabat, id. ib. 16, 10.
    2. B. With personal obj.: clamitant me ut revortar, call on me, Plaut. Ps. 5, 1, 30 Lorenz (Fleck. inclamitant): clamitent Ne sycophantam, call, Ter. And. 4, 5, 20: clamitans eum modo consulem modo dictatorem, Ascon. p. 34, 13 Bait.: plausores, Augustianos militesque se triumphi ejus clamitantes, Suet. Ner. 25.
    3. C. Trop., of things, to proclaim, reveal, betray: nonne ipsum caput et supercilia illa penitus abrasa olere malitiam et clamitare calliditatem videntur? Cic. Rosc. Am. 7, 20.

clāmo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [Sanscr. kar-, to celebrate; Gr. καλέω, κλητός; cf.: clarus, classis, nomenclator, concilium].

  1. I. Neutr., to call, cry out, shout aloud, to complain with a loud voice, vociferari (class. and very freq.; mostly of human beings): populus convolat; Tumultuantur, clamant, pugnant de loco, Ter. Hec. prol. alt. 33: dic mihi, Non clamas? non insanis? id. Ad. 4, 7, 9; cf. id. ib. 5, 3, 3; id. Phorm. 4, 3, 59: clamare de pecuniā, Cic. Verr. 2, 5, 7, § 17 al.
    Of a vehement bawling before a tribunal: qui quid in dicendo posset, numquam satis attendi: in clamando quidem video eum esse bene robustum atque exercitatum, Cic. Div. in Caecil. 15, 48.
    In comedy, of snoring: dormit Sceledrus intus? Lu. Non naso quidem: Nam eo magnum clamat, Plaut. Mil. 3, 2, 10 al.
        1. b. Transf., of animals and things; of geese: anseres, qui tantummodo clamant, nocere non possunt, Cic. Rosc. Am. 20, 57.
          Of the chirping of a cricket: (cicada) multo validius clamare occoepit, Phaedr. 3, 16, 7.
          Of the roaring of waters, the rustling of trees, etc., Sil. 4, 526; 9, 516; Stat. Th. 10, 94: clamant amnes, freta, nubila silvae, id. ib. 11, 116.
          Also of abstract things (cf. under II. B.): et non ulla meo clamat in ore fides? i. e. does my sincerity never plainly proclaim itself in my voice? Prop. 1, 18, 18.
          But esp. freq.,
  2. II. Act., to call or cry aloud to something or some one, to proclaim, declare, to invoke, call upon, etc., = exclamare; constr. with acc. of the person or thing, or a clause as object, in direct and (more freq.) in indirect discourse.
          1. (α) With acc.: e somno pueros clamo, Lucil. ap. Diom. p. 372 P.; so, janitorem, Plaut. As. 2, 3, 11: comites, Ov. M. 6, 106: matrem ore, id. ib. 5, 398; cf.: ora clamantia nomen, id. ib. 8, 229; 11, 665: morientem nomine, Verg. A. 4, 674.
            With two accs.: se causam crimenque, Verg. A. 12, 600: me deum, Prop. 3 (4), 9, 46: te insanum, Hor. S. 2, 3, 130: aliquem furem, id. Ep. 1, 16, 36; Curt. 4, 16, 15.
            With acc. rei: divūm atque hominum fidem, Plaut. Aul. 2, 4, 20: aquas, Prop. 4 (5), 8, 58: triumphum, Ov. Am. 1, 2, 25: Saturnalia, Liv. 22, 1, 20: pulchre! bene! recte! Hor. A. P. 428.
          2. (β) With a clause as object, in direct discourse (mostly poet.): ad me omnes clamant: Janua culpa tua est, Cat. 67, 14; so Ov. F. 4, 452; Hor. S. 2, 3, 62; id. Ep. 1, 17, 48; 1, 19, 47; id. A. P. 460; Suet. Caes. 82; Sen. Ep. 27, 1 al.
          3. (γ) With a clause as object, in indirect discourse: clamant omnes indignissime Factum esse, Ter. Ad. 1, 2, 11: quid facto esset opus puerperaeillis clamat de viā, id. And. 3, 2, 11; Cic. Mur. 37, 78: solos felices viventes clamat in urbe, Hor. S. 1, 1, 12.
          4. (δ) With final clause: clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem, Cic. Verr. 2, 2, 19, § 47; Dig. 29, 5, 1, § 55: clamans in hostem, ne rex Croesus occideretur, Gell. 5, 9, 2.
    1. B. Trop., of abstract things, to proclaim, declare: quom mi ipsum nomen ejus Archidemides Clamaret dempturum esse, si quid crederem, Plaut. Bacch. 2, 3, 51; cf.: eum ipsum (sc. Regulum) clamat virtus beatiorem fuisse quam potantem in rosā Thorium, Cic. Fin. 2, 20, 65; 4, 19, 55: quae (tabulae) se corruptas atque interlitas esse clamant, id. Verr. 2, 2, 42, § 104; Cat. 6, 7: quid enim restipulatio clamat? Cic. Rosc. Com. 13, 37; id. Cat. 1, 8, 21; cf. clamito, Il.

clāmor (old form clāmŏs, like arbos, labos, etc., Quint. 1, 4, 13), ōris, m. [clamo].

  1. I. A loud call, a shout, cry; of men and (poet.) of animals (very freq. in all periods and species of composition): facere clamorem, Plaut. Bacch. 4, 8, 33: tollere, id. Curc. 2, 2, 27; Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94; id. Q. Fr. 2, 1. 3; Liv. 3, 28, 2; Quint. 5, 10, 46; Verg. A. 3, 672 al.: tollere in caelum, id. ib. 11, 745: ad aethera, id. ib. 2, 338; cf.: clamorem mittere ad sidera, Stat. Th. 12, 521: edere, Cic. Div. 2, 23, 50: profundere, id. Fl. 6, 15: compesce, Hor. C. 2, 20, 23: clamorem audire, Ter. Hec. 3, 1, 37: magno clamore concurritur, Sall. J. 53, 2: clamor virūm, Verg. A. 1, 87: impium Lenite clamorem, Hor. C. 1, 27, 7: ingens clamor, Verg. A. 12, 268: laetus, id. ib. 3, 524: subitus, id. ib. 11, 609: nauticus, id. ib. 3, 128: dare clamorem, id. ib. 3, 566: it clamor caelo, id. ib. 5, 451 al.
    1. B. In partic., a friendly call, acclamation, applause: clamor secundus, Verg. A. 5, 491: dixi de te tanto clamore consensuque populi, Cic. Fam. 12, 7, 1: clamore coronae, Hor. Ep. 1, 18, 53; militum gaudentium, Tac. H. 1, 62 fin. al.
      In plur., Cic. de Or. 1, 33, 152; id. Brut. 95, 326; id. Att. 1, 14, 4; Plin. Pan. 73, 1; 2, 6; Phaedr. 5, 5, 28; Quint. 12, 6, 4.
      1. 2. A hostile call, clamor, shout: clamoribus maximis judices corripuerunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; so Cic. Q. Fr. 2, 1, 3; id. Verr. 2, 1, 5, § 12 al.
  2. II. Poet., of animals, a cry: gruum, Lucr. 4, 182; 4, 911: mergorum, Verg. G. 1, 362: apum, id. ib. 4, 76 al.
    Of things, noise, sound, din: nubis, Lucr. 6, 147: ter scopuli clamorem inter cava saxa dedere, Verg. A. 3, 566: montium silvaeque, Hor. C. 3, 29, 39.

clāmōsē, adv., v. clamosus, I.

clāmōsus, a, um, adj. [clamor] (mostly post-Aug.), full of clamor or noise, i. e.,

  1. I. Act., clamoring or bawling continually or loudly, clamorous, noisy, bawling: turbidus et clamosus altercator, Quint. 6, 4, 15: pater, Juv. 14, 191: magister, Mart. 5, 84, 2.
    * Adv.: clāmōsē, clamorously: clamose ne dicamus omnia, Quint. 11, 3, 45.
  2. II. Pass., filled with noise or clamor, noisy: urbs, Stat. S. 4, 4, 18: theatri turba, id. ib. 3, 5, 16: valles, id. Th. 4, 448: circus, Juv. 9, 144; Mart. 10, 53: Subura, id. 12, 18, 2.
    Poet. with gen.: undae clamosus Helorus, Sil. 14, 269.
    1. B. Accompanied with noise or clamor: actio, Quint. 5, 3, 2: Phasma Catulli, Juv. 8, 186: adceleratio, Auct. Her. 3, 13, 23: mortes boum, Veg. Vet. 4, pr. 1.

Clampĕtĭa, ae, f., = Λαμπέτεια, a town of the Bruttii, now Amantea, Liv. 29, 38, 1; 30, 19, 10; Mel. 2, 4, 9; the same, Clampĕtĭae, ārum, Plin. 3, 5, 10, § 72.